Kum häime!

Gar manchmo fällt vun ungefahr
En Wort mich in vun frener har,
Wann's Mutter äber's Gaßchen ruff,
Als Keend beglickt ich häimwarts luff.
Nach jetzt ich manchmo träime
Vum Mutterruf: "Kum häime!"

De Ziet gung hen - ich merkte wöhl,
Daos Laaben blebb ken Gaßchenspeel -
Langst äs daos Keendhäitsglick verdorrt,
Verstummt daos seeße Mutterwort
Vun äinst, wee ich worr klaine,
Un Mutter ruff: "Kum häime!"

Steh ich an Mutters Graobesstäin,
Äß mich, als riff'se: "Kind, kum häim!"
Un blinkt än Starn vum Firmament,
Denk ich, daß dar min Häimweh kennt.
Do steh ich - sinn un träime:
"Ach, wärr ich dach d'rhäime!"

Uff dieser Walt äs kenne Rast,
Ich bänn jo nur än Herbergsgast -
'S fingt d'r Mensch ehrt dann de Ruh,
Deckt enn de Kärchhoobsarde zu.
Do aohngelangt - ich mäine,
Do äs me ehrt d'rhäime.

Ich steh im Taog - de Sunne brennt,
Äs kenner, dar min Harzweh kennt.
De Damm'rung sinkt - Batglocken lut't -
Ich horche: Rieft dann Mutter nit
We äinst, wö ich worr kläine?
"S äs Ziet, min Keend, kum häime!"

Wann ich in finstrer Nächte Bann
Manchmo ken Schloof gefinge kann,
Un Häimweh dann min Harz bedrängt,
Do äs mich, daß werr Ruiwe brängt
In minne wachen Träime
Daos Mutterwort: "Kum häime!"

- Adam Richwien -