Gezoggen hätt's mich Taog un Naocht
Im Wachen un im Treimen,
Jetzt hätt d'liebe Seele Ruh',
Daenn ich bän wärr d'rheimen.
Wann ändlich mol d'r Härrgott kimmt
Un minne Seele zu sich nimmt,
Min Lieb uff unserm Kärchhoob ruht,
Dann äs jo alles, alles gut:
D'rheimen äs d'rheimen!